All hail walls and ground.

smart url ⟹ band.link/APOhC ⟸

thesludgelord.blogspot.com review:
" Now here is a real surprise. A band featuring a long-time viewer of the blog and a cool guy by the name of Sergey. He asked me to check out his new band – Thy Grave. A Sludge/Doom/Drone Metal band dealing in epic soundscapes full of anger and despair.

They call themselves Black Sabbath vs. Rodriguez Tarantino Grindhouse and that could be quite an apt description for their superb debut album – Anhedonia. A 6-song album running for around 60 minutes or so. Let me say this album is one powerful slab of epic drawn out Sludge/Drone Metal riffage. Four of the tracks run past the 12-minute mark so you had better strap yourselves in as you’re in for a brutal time. First track Thy Grave is a 2-minute breather before the real power of the album kicks in.

2nd track – Haudan – is a track that shows you the full power of this band. They blend down-tempo sludge/drone riffs with near comprehensible vocals. Seriously, I have no clue what the singers are shouting about. But you can tell they are not singing a love song. I must mention that this song features vocals from Primus from brilliant Finnish band Loinen. So kudos to the band getting talent like that involved. The song has some impressive lo-fi based riffs to headbang to. It’s a band stripped back at their most raw. Believe me when I say you will feel all the emotional damage and pain the band go through on this excellent track.

3rd Track – Abomination – is a 13:23 minute epic full of bass driven violent riffage that is the perfect soundtrack to your nightmares. Vocals are played at a pitch perfect level to match the brutal atmosphere the band are constantly creating. This track is one of the heaviest I have heard this year. It has a volatile nature to it where it can explode any moment and it gives Thy Grave a very dangerous edge indeed. The drone aspect might be too much for some but if your feeling brave enough play this song at full blast to experience the full desired effect.

4th track – No Teeth (Terminator 2 Cover) – is an original song despite what the title says. It’s a 3:09 minute blast of heavy in your face Sludge/Punk Metal riffs played at a faster pace. But it still maintains its dangerous edge from the earlier tracks.

5th track – is an unexpected surprise. Since they recruited Primus on vocals for Haudan. It’s only right that Thy Grave do a cover of a Loinen track. And they do. Liha. A brilliant cover that Thy Grave actually make their own. It’s full of more epic Sludge/Drone/Doom Metal riffs which has a volatile vibe to them. You can feel the bass and drumming finally ebbing at the last remaining pieces of your soul and humanity.

Now we come to the final song on the album – The 14 minute epic title track – Anhedonia. A track that is probably the best track on the album. It features more of the same excellent riffs that have came before it but done at a more restrained pace so you can feel the full force and power of Thy Grave.

So that is the album for you laid out. I don’t know if I have done a good enough job explaining how loud and powerful this album really is. It can be considered one of the loudest I have heard this year. It is an experience like no other.

I don’t know when Anhedonia will be released as the band are looking for a label to release it. If there, are any interested parties then please get in touch with the band as they have a ready-made masterpiece of extreme metal waiting to be released.

Brilliant. End Of."
thesludgelord.blogspot.com/2013/06/thy-grave-anhedonia-review.html




Dutch zwaremetalen.com review by Wouter Kooy:
"En daar is weer zo’n heerlijke verrassing, een band waarvan je nog nooit gehoord hebt en je omver blaast met haar brutaliteit. Ditmaal slagen de Russen van Thy Grave daar volledig in met debuut album Anhedonia. We kunnen hier natuurlijk nog lang en kort over praten maar eigenlijk moet iedereen die geïnteresseerd is in brute sludge even de onderstaande link aanklikken en het album downloaden. Ook je contacten aanspreken met eventuele labels om deze heren er van één te voorzien en dit album op plaat uit te laten brengen kan enkel toegejuicht worden.

Toch besef ik dat deze ene alinea misschien net iets te weinig is om je over de streep te trekken maar zoals het spreekwoord al zegt: Goede wijn behoeft geen krans. Maar laten we de review dan toch in ieder geval opfleuren met enkele blaadjes ervan. Openingsnummer Thy Grave is a-typisch voor wat komen gaat, dit is uptempo sludge met een dosis punkvloeden, hierna echter gaat het tempo er volledig uit. Traag, stroperig en vuil komt het uit je speakers rollen met een basis die bestaat uit twee bassisten. Tsja, gitaren zijn ook zo passé. Hierover wordt er een laag demonisch gekrijs gelegd met een waanzinnige om de vuilbekkerij eruit te spuwen. De vocale geluiden komen soms als duivelse mantra’s over wat zorgt voor een heerlijke flow. De flow wordt onderbroken door meer experimentele zwarte noise welke vooral sfeer schept.

Zelfs de twee cover vallen niet uit toon, waarbij No Teeth dicht in de buurt komt van het openingsnummer qua intensiteit en Liha gewoon een geweldige track is. Tijd om de band verantwoordelijk voor deze compositie (Loinen) ook eens te gaan beluisteren. Afgesloten wordt er met de titeltrack welke ook weer al ‘s werelds vuiligheid in muzikale vorm is.

Wat mij betreft is dit de verrassing van het jaar en kan dit wel eens uitgroeien tot een cult band in bepaalde kringen. Ook een festival als Roadburn doet er goed aan om dit in één van de kleine zaaltjes te laten spelen en nu al te boeken. Obscuur goeie shit dit! "
zwaremetalen.com/albumrecensies/thy-grave-anhedonia




Polish kvlt.pl review by Dominik Dwornicki:
"Ocena: 8/10
Ostatnimi czasy zacząłem eksplorować muzykę z “matki Rosji”, co wcześniej rzadko mi się zdarzało. Na celownik wziąłem enigmatyczną wytwórnię z Moskwy, która niby nie ma nazwy (choć na bandcampie możecie ją znaleźć jako [addicted label]) ani loga, ale za to posiada ciekawy katalog.

Kolejną już pozycją z ich inwentarza, która przyciągnęła moją uwagę, jest debiut o nazwie Anhedonia moskiewskiego Thy Grave. Zespół ten powstał w 2012 roku i już rok później mogliśmy obcować z ich pierwszym wydawnictwem, czyli obiektem tej recenzji. Kapela gra połączenie sludge/drone/doom metalu z dużą dozą gniewu i rozpaczy. Na swym pierwszym albumie zamieścili sześć numerów, z których każdy lekko odstaje od reszty, choć wszystkie krążą wokół mieszanki stylów, o których napomknąłem wcześniej.

Cztery z sześciu numerów trwają ponad jedenaście minut i jeżeli już je przesłuchacie, wbiją Was w podłogę i zniszczą emocjonalnie swym szaleństwem – tak chore są to kompozycje. Na uwagę zasługuje w szczególności jeden o nazwie Haudan. Zaskakuje swoim bardziej eksperymentalnym podejściem do muzyki niż reszta, zwłaszcza post-owym graniem w pierwszej części utworu. Klimatycznie przypomina mi to trochę dokonania Godflesh i Jesu, jednocześnie jest to mroczniejsze, bardziej szalone (głównie przez wokal) i cięższe niż muzyka wyżej wymienionych zespołów. Druga cześć tego numeru to już czysty drone/doom, gdzie szaleństwo i brutalność łączą się w jeden brudny, czarny szlam, przelewający się z głośników na podłogę z zamiarem schwytania w swe objęcia każdego słuchacza, bez wyjątku. Na Haudan pojawia się gościnnie wokalista fińskiej kapeli Loinen, czyli Greger Grönholm. Z tego co wiem, założyciele Thy Grave tak bardzo pasjonowali się wyczynami Loinen, że postanowili sami zacząć grać w ten sposób i widać, a raczej słychać, że im się to udało.

Dwa z sześciu utworów tego albumu to covery. Pierwszym jest No Teeth amerykańskiej grupy doom/sludge metal noise’owej z Denton o nazwie Terminator 2. No Teeth ma zacięcie sludge/punkowe, co czyni go najszybszym numerem tego albumu. Przy drugim coverze znów wracamy do Loinen, gdyż to właśnie numer tej kapeli (i nic w tym dziwnego) Thy Grave postanowili zrobić po swojemu. Padło na utwór Liha, prawie piętnastominutowego potwora, w którym tematem przewodnim jest mięso w każdej postaci i formie.

Jak dobry jest to debiut, dowie się każdy z Was, kto sięgnie i wsiąknie w te wynaturzone dźwięki. Z tego, co można się dowiedzieć, po chwilowym niebycie zespołu w światku muzycznym i małych zmianach personalnych, Thy Grave nadal istnieją i mają się dobrze. Ich dyskografia oprócz tego krążka zawiera jedno demo i dwa splity, i kto wie, może za jakiś czas doczekamy się czegoś większego? Trzymam kciuki, by tak się właśnie stało."
kvlt.pl/recenzje/thy-grave-anhedonia-2013/




battlehelm.com review by Anders Ekdahl:
"4/5

Not being American I don’t have the same sort of tradition with drive-in movies and Grindhouse showings. All we had was Åsa Nisse and Ingmar Bergman. Not the same kind of dignity to that stuff, although Bergman is cult no matter what. If you wanted to experience the same kinda stuff that the US kids did you really had to dig deep. Thankfully it wasn’t the same with music. Today it is a whole different agenda. And one that I am thankful for. THY GRAVE is a doom/drone/sludge metal band that I am hearing for the first time. I have over the years come to hear a lot of different styles of metal and most of them I have liked. I am still relatively new to the whole sludge/drone thing but the more I hear the more I start to appreciate it. THY GRAVE play it cool enough for me to want to keep checking them out. This is heavy, it is slow but most of all it is so filled with angst that you need an anti-depressant or two to handle it."
battlehelm.com/reviews/thy-grave-anhedonia/




German vanbauseneick.de/krautnick review by Matze:
"Keine Gitarren verwendet das quer über Russland rekrutierte und in Moskau lokalisierte Projekt Thy Grave, allein mit Bass und Noise erzeugen die Musiker ihre Version von Doom, Sludge und Stoner. Basis ist eine dem Punk entliehene Herangehensweise an Musik, rotzig, trotzig, stur, eigensinnig. Verwunderlich ist, dass Thy Grave dabei in ihre dunkel fuzzenden Songs auch noch grandiose Melodien einweben. Ansonsten regieren Poltern, Rumschreien, Langsamkeit, wildes Preschen. Die finnische Band loinen ist hier involviert, nicht zum einzigen Mal, denn außer diesem Album gibt es noch zwei Split-CDs und eine EP. Und wenn der Sound noch so depressiv-fies ist, man hat den Eindruck, dass die Band am Ende lachen muss."
vanbauseneick.de/krautnick/spezial-addicted-noname-label-aus-moskau-teil-3/




Russian vk.com/kodoku_vesper Иван Шаповалов kind words:
"Гнусаво-падонково-блевотная смесь панка, нойза, сладжа, завернутая в острый грув под барабанное молотилово. Пока на вокале пытаются связать пару слов из нечленораздельных звуков, кто-то из слушателей уже сломал пару шейных позвонков во время хэдбенгинга. Слушать с осторожностью, ибо затягивает в мошпит.

Кстати, при прослушивании очень, ОЧЕНЬ, отдает финской сладж-метал группой Loinen"
vk.com/wall188143941_3331




German www.musikreviews.de review by Dominik Maier:
"Bandname und Cover deuten es an, die ersten Töne von „Anhedonia“ bestätigen es: THY GRAVE sind unappetitlich. Sumpfigster Sludge dem der Hauch des Todes anhaftet, der in jeglicher Form abweisend, lebensverneinend und hasserfüllt ist. Dieser Hass richtet sich aber in erster Linie gegen das eigene Leben bzw. das Dasein per se und nicht gegen etwaige Feindbilder.
Im Grunde ist das der Stoff, aus dem großartige Musik entstehen könnte, das Problem von THY GRAVE ist, dass sie es über die Länge der einzelnen Songs nicht schaffen, die Spannung aufrecht zu halten. Ist der Opener „Thy Grave“ noch ein knackiges Krachbrett, das charmant kaputt klingt, fällt die Spannung in „Haudan“ erstmals der langen Spielzeit zum Opfer.

Mit knapp über elf Minuten ist das Feld bereitet für eine gehässige Reise in die eigenen Abgründe und die erste Hälfte des Songs bestellt dieses Feld auch noch recht eindrucksvoll: Zerstörerisch wabernder Bass, den Gitarren werden gedehnte Riffs voller Melancholie entlockt und Sänger Røt ergibt sich seinem (Selbst-)Hass in krankhaft leidendem Geschrei und morbidem Geröchel. Wenn aber hinten raus die Instrumente nur noch ein reduzierter Brei sind, fängt das Geröchel schnell an zu nerven, wodurch der Reiz, welcher anfangs gesetzt wurde, leider komplett flöten geht.

„Abomination“ verliert sich sogar von den ersten Tönen an in relativ gesichtsloser Kakophonie.
Ob’s am Eindruck des Vorgängers liegt?
Über weite Strecken wirkt das Material einfach zu zerfahren, zu wenig auf den Punkt gebracht. Da kann sich der Sänger noch so krankhafte Laute aus den Stimmbändern leiern, wenn dazu über ein, zwei Minuten lang instrumental nix passiert, wird’s schnell anstrengend.
Das Terminator-2-Cover „No Teeth“ zieht den Karren mit ungestümer Wut und Crust-Energie zwar wieder ein Stück weit aus dem Dreck, aber „Liha“ (ein Cover der finnischen Brüder im Geiste LOINEN) macht im Grunde genau da weiter, wo die ersten Songs angefangen haben.
Der Titeltrack klingt dann noch sumpfiger, die Stimme windet sich noch eine Spur leidender in ihren psychotischen Lauten zwischen Geschrei, Geflüster und heiserem Krächzen. Aber ist der Karren erst einmal im Dreck festgefahren, lässt er sich nur noch schwer wieder herausziehen (um beim vorherigen Bild zu bleiben). Ein Drittel des Songs ist im Grunde nichts anderes als zerfahrenes Rauschen, das zweite Drittel zeigt zwar nochmal, dass die Band durchaus in der Lage wäre, eine eindringliche Riffwand aufzuschichten, aber am Ende verliert sich das Material doch wieder in identitätslosem Rauschen.

FAZIT: So wird das leider nix, auch Hass und Selbsthass will genießbar vertont werden, um den Hörer zu erreichen. THY GRAVE zerstören ihr Potenzial in fast allen Stücken aufgrund der langen Spielzeit, die sie nicht effektiv nutzen. Würde in den Songs musikalisch mehr passieren (es muss ja kein fröhliches Gedudel sein), könnten sie durchaus ein potenzielles Fressen für Liebhaber melancholisch-düsterer, mitunter auch depressiver Hörgewohnheiten sein. So sind sie aber auf „Anhedonia“ nicht viel mehr als nervend."
www.musikreviews.de/reviews/2021/Thy-Grave/Anhedonia/